Μεταξύ των ρασοφόρων αγωνιστών που ξεπλήρωσαν πιστά το χρέος τους προς την πατρίδα και συνετέλεσαν τα μέγιστα στα χρόνια της σκλαβιάς για την αποτίναξη του Τουρκικού ζυγού, ήταν και ο προτελευταίος επίσκοπος Μεθώνης Γρηγόριος Παπαθεοδώρου.
Ο επιφανής ιεράρχης γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1770 στην Αλβενα (σήμερα Μίνθη).
Την ίδια χρονιά στο κοντινό χωριό της Τριφυλίας Βασιλικό στη θέση Ραμοβούνι γεννήθηκε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Πατέρας του Δεσπότη ήταν ο παπα-Θεόδωρος Οικονόμου (παπάς του χωριού) με καταγωγή από τη Ζούρτσα (σήμερα Ν.Φιγαλεία) και μητέρα του η Αναστασία Σακελλαρίου.
Ο Γρηγόριος νέος μπήκε στην υπηρεσία της Εκκλησίας και στην πλούσια βιβλιοθήκη του μοναστηριού της Βυτίνας συμπλήρωσε τις σπουδές του.
Στις 16 Μαϊου του 1800 χειροτονήθηκε ιερέας και στις 9 Απριλίου 1806 έγινε Πρωτοσύγκελος στη Μητρόπολη Χριστιανουπόλεως (τη σημερινή Τριφυλίας και Ολυμπίας).
Στις 12 Αυγούστου 1816 ορίστηκε επίσκοπος Μεθώνης με Πατριαρχικό διάταγμα από τον Πατριάρχη Γρηγόριο του Ε’.
Από το στόμα του Καρυτινού γιατρού Αντώνη Πελοπίδα έμαθε τον Οργανισμό της Φιλικής Εταιρείας και αφοσιώθηκε στο επαναστατικό της πρόγραμμα.
Εγινε φιλικός και από τότε στα στήθια του φώλιασαν φλογερά αισθήματα. Κατηχεί συγγενείς και πατριώτες και τους προετοιμάζει για το εγερτήριο του έθνους.
Η είσοδός του στη Φιλική Εταιρεία χαροποίησε τον Υψηλάντη όπως προκύπτει από την απαντητική επιστολή του προς τον επίσκοπο Γρηγόριο.
Μέχρι την έναρξη της εθνεγερσίας ο Γρηγόριος εργάζεται αδιάκοπα και μεταβάλλει τη μητρόπολή του σε «πολεμικό εργοστάσιο».
Σε λίγο χρονικό διάστημα μύησε στη Φιλική Εταιρεία τους Σπετσιώτες πλοιάρχους Νικόλαο Μπόταση και Χατζή Νικόλα Γκίνη, τον προεστό των Σπετσών Παναγιώτη Μπόταση, τους Κορωναίους εμπόρους Ηλία Σακόπουλο και Γεώργιο Αθουργίτη, τα αδέλφια του και το διάκο του Αμβρόσιο.
Όταν δόθηκε το σύνθημα της επαναστάσεως ο Γρηγόριος παράτησε την ποιμαντορική ράβδο, ζώστηκε τ ’άρματα και στις 29 Μάρτη (και κατ’ άλλους ιστορικούς στις 25 Μάρτη) ύψωσε στη Μεθώνη τη σημαία της Επαναστάσεως.
Κατά τον Φωτάκο πρωτοστάτησε στον σηκωμό της περιοχής του και στις πολιορκίες της Μεθώνης και του Νιόκαστρου, βοηθούμενος παρά των αδελφών του και λοιπών συγγενών του. Εδρασε όπως πρόσταζαν οι ώρες.
Μετά τα επαναστατικά γεγονότα που σημειώθηκαν στη Μεσσηνία, οι Τούρκοι της Τριφυλίας έντρομοι κλείστηκαν στα φρούρια της Μεθώνης και του Νιόκαστρου.
Στο Νιόκαστρο κλείστηκαν εκτός από τους ντόπιους και οι Τούρκοι της Κυπαρισσίας, που είχαν αναχωρήσει από την Αρκαδιά (Κυπαρισσία) με τα γυναικόπαιδά τους τη νύκτα της 25ης προς 26η Μαρτίου 1821.
Ο πολιορκητικός κλοιός από ξηράς έγινε ισχυρότερος γιατί κατέφθασαν δυνάμεις από Μεσσήνιους, Λάκωνες και Ζακυνθηνούς.
Στις 18 Μαϊου 1821 έφθασαν προ του Νιόκαστρου τα Σπετσιώτικα καράβια. Ο Γενικός αρχηγός Γρηγόριος Παπαθεοδώρου, επίσκοπος Μεθώνης φρόντισε αμέσως να εξασφαλίσει τροφές και εφόδια.
Στα τέλη Ιουνίου η κατάσταση των πολιορκημένων στο Νιόκαστρο ήταν αφόρητη. Ο αποκλεισμός τους απ’ όλες τις μεριές έφερε τα αποτελέσματά του.
Οι προσπάθειες τουρκικού πλοίου στα μέσα Ιουλίου για να εφοδιάσει το Νιόκαστρο με τρόφιμα απέτυχαν γιατί εμποδίστηκε από τα Σπετσιώτικα καράβια.
Μετά τις άκαρπες προσπάθειες επισιτισμού η κατάσταση των πολιορκημένων έγινε τραγική και αναγκάστηκαν να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για την παράδοσή τους.
Στις 7 Αυγούστου 1821 ως Γενικός αρχηγός των στρατιωτικών δυνάμεων Μουσταφά Αγά Μπάσογλου παράδωσε στο Γρηγόριο τα κλειδιά του κάστρου αφού προηγουμένως υπογράφτηκε συμφωνητικό παράδοσης.
Το συμφωνητικό υπόγραψαν οι οπλαρχηγοί της περιοχής με πρώτον τον Μεθώνης Γρηγόριο.
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ
Ο Γρηγόριος πρόσφερε υπηρεσίες και στα πολιτικά πράγματα. Το 1823 μαζί με τους επισκόπους Ανδρούσης Ιωσήφ και Βρεσθένης Θεοδώρητο καθώς και με το Σακελλάριο Ιωάννη Αναστασίου υπέγραψε τρίτος κατά σειρά το ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ δηλαδή το Νόμο της Επιδαύρου.
Με αυτό το νόμο θα κυβερνιόταν ο τόπος. Η σημασία του τεράστια γιατί θα δημιουργούσε τις βάσεις για ενιαία διοίκηση και θα περιόριζε τις αντιθέσεις και τις φιλοδοξίες προσώπων και περιοχών.
Στις 23 Μαϊου 1823 εκλέχτηκε μέλος του εκτελεστικού μαζί με τον Βρεσθένης Θεοδώρητο, τον Πανούτσο Νοταρά, τον Αναστάσιο Λόντο και άλλους.
Στις 22 Νοεμβρίου του ιδίου έτους ο Πανούτσος Νοταράς προφασιζόμενος ασθένεια παραιτήθηκε και χρέη προέδρου ανατέθηκαν στο Δεσπότη Μεθώνης Γρηγόριο Παπαθεοδώρου.
Χρημάτισε πληρεξούσιος στη Β’ Εθνοσυνέλευση του Άστρους και το 1824 ήταν Πρόεδρος της Πελοποννησιακής Γερουσίας.
ΔΙΑΜΑΧΕΣ
Από το 1823 είχε επέλθει διάσταση ανάμεσα στο Βουλευτικό και το Εκτελεστικό. Η πολιτική κρίση συνεχίστηκε και στα μέσα Ιανουαρίου 1824. Τότε μέρος του Βουλευτικού προσκείμενο στον Κολοκοτρώνη μαζί του δε και ο Γρηγόριος μετακινείται από το Ναύπλιο στην Τρίπολη και εκεί συγκροτείται η Βουλή όπου και ψηφίζεται αντιπρόεδρος ο επίσκοπος Γρηγόριος και γραμματέας ο Χίος Αντώνης Βλαβιανός.
Προσκλήθηκε και ο Υψηλάντης για την προεδρία αλλά δε δέχτηκε να λάβει μέρος.
Προ αυτής της κατάστασης ουσιαστικός πρόεδρος είναι πλέον ο Γρηγόριος ο οποίος ανήσυχος και περίλυπος για τις διαμάχες απευθύνει στις 24 Φεβρουαρίου 1824 μακροσκελή εγκύκλιο στην οποία δεν μπορεί να μη θαυμάσει κανείς το ύφος, τη γνώση και τις σύνθετες ικανότητες του Γρηγορίου Παπαθεοδώρου[6].
Το Μάρτη του 1825 ο Ιμπραήμ εισβάλλει στη Μεσσηνία. Ο Μεθώνης Γρηγόριος κινήθηκε και έδρασε κεραυνοβόλα.
Άφησε την Τριπολιτσά που βρισκόταν και φθάνει στην Κυπαρισσία παρασέρνοντας μαζί του και τους Αρκαδινούς του κάμπου.
Στις 25 Μάρτη 1825 πιάνει το φρούρια Παλιοναβαρίνο. Διορθώνει το φρούριο, αποθηκεύει τρόφιμα, γεμίζει, τις στέρνες με νερό και ετοιμάζεται. Οι Ελληνες είναι διχασμένοι.
Ο Ιμπραήμ εκμεταλλευόμενος τη διχόνοια των Ελλήνων και έχοντας ως συμβούλους ξένους αξιωματικούς βάδισε με προδιαγεγραμμένο σχέδιο.
Έριξε το βάρος πρώτα στο Παλιόκαστρο και τελευταίο άφησε το Νιόκαστρο. Η θέση των πολιορκημένων δεινή. Βοήθεια απέξω καμμιά. Νερό, τρόφιμα και πολεμοφόδια εξαντλήθηκαν.
Στις 29 Απριλίου 1825 ο Ιμπραήμ έσφιξε την τανάλια της πολιορκίας.
Η ηρωική άμυνα των πολιορκημένων, είχε τον ηρωικό επίλογο, την έξοδο. Ο Γρηγόριος μαζί με τους οπλαρχηγούς αποφάσισαν να εξέλθουν τη νύχτα.
Λίγοι σώζονται, πολλοί πληγώνονται και άλλοι με το θάνατό τους κερδίζουν την αθανασία.
Κατά την έξοδο ανάμεσα σε πολλούς άλλους συνελήφθη και ο Μεθώνης Γρηγόριος.
Η ΑΙΧΜΑΛΩΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ
Ο Γρηγόριος κατά διαταγή του Ιμπραήμ απομονώθηκε σε σκοτεινό και ανήλιο μπουντρούμι. Μαζί με αυτόν κλείστηκαν ο αδελφός του ο Παπαντώνης, ο γαμπρός του Αναστάσιος Κατσαρός, ο διάκος του Αμβρόσιος και αρκετοί άλλοι.
Το μαρτύριο κράτησε ένα εξάμηνο. Στο διάστημα αυτό ο Ιμπραήμ επεδίωκε το προσκύνημα των φυλακισμένων, για αυτό έστελνε τακτικά τους δεσμοφύλακες να ρωτήσουν το δεσπότη μήπως μετάνιωσε και ήθελε να προσκυνήσει τον Τουρκοαιγύπτιο πασά.
Εκείνος αγέρωχος και οπλισμένος με τη δύναμη της πίστης και της προσευχής βροντοφώναξε:
«πως ο Δεσπότης της Μεθώνης δύο πράγματα στον κόσμο προσκυνάει.
τον παντοδύναμο θεό και τη μητέρα του πατρίδα και κανέναν άλλο».
Το μαρτύριο κράτησε ένα εξάμηνο και στις 22 Οκτωβρίου 1825 ήλθε το τέλος.
Το κορμί του Γρηγορίου οι αραπάδες το πέταξαν στη θάλασσα, το κύμα το παρέσυρε και σφηνώθηκε στο στόμιο ενός θαλάσσιου σπηλαίου.
Εκεί το βρήκε αργότερα ο Κεφαλλονίτης πλοίαρχος Διονύσιος Φωκάς ο οποίος το πήρε και το πήγε στην Οδησσό όπου το έθαψε με τιμές.
Ο Αλβεναίος ιεράρχης δεν ευτύχησε να δει την πατρίδα του ελεύθερη.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ -ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΙΕΣ ΤΙΜΕΣ
Αυτός ήταν ο προτελευταίος επίσκοπος Μεθώνης. Αγνός στην ιερατική του ζωή, δίκαιος στην πολιτική του, αλύγιστος και αδιάφθορος.
Για τις εξαιρετικές υπηρεσίες που πρόσφερε στην πατρίδα αναγνωρίστηκε αξιωματικός Α’ Τάξεως με Α.Μ.52.
Αλλά ο εθνομάρτυρας Γρηγόριος Παπαθεοδώρου, που πότισε το δέντρο της λευτεριάς με το αίμα του δεν ήταν δυνατόν να ξεχαστεί και από την Εκκλησία.
Μετά από 135 χρόνια από το θάνατό του δηλαδή το 1960 ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος φρόντισε και στήθηκε η προτομή του στον τόπο του μαρτυρίου του, στη Μεθώνη.
Επίσης αργότερα καθιερώθηκε να γιορτάζεται η μνήμη του Αγίου Γρηγορίου, επισκόπου Μεθώνης, εθνοιερομάρτυρα την 22 Οκτωβρίου κάθε χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου